OUTisme

Iris Wiltink (30) krijgt begeleiding van ons op een van onze woonlocaties. Ze heeft haar lang gekoesterde droom, het schrijven van een boek, eindelijk uit zien komen. Ze reikte het eerste exemplaar uit aan Willem Leermakers

Sinds kort is haar autobiografische roman OUTisme (over autisme en een burn-out) verkrijgbaar in iedere boekhandel. Vol trots vertelt ze hier meer over in dit interview.

Wat inspireerde jou om dit boek te schrijven?

Eigenlijk wilde ik al heel lang een boek schrijven over mijn Autisme, ik had daar alleen nooit echt de tijd voor. Toen ik met een burn-out thuis kwam te zitten had ik die tijd ineens wel. In die tijd heb ik ook veel kunnen schrijven en begon mijn boek zich echt te ontwikkelen.

Om mijn autisme zo goed mogelijk uit te kunnen leggen, ben ik me verder in mijn autisme gaan verdiepen. Ik heb hierover diverse boeken gelezen en heel veel op internet opgezocht, verder heb ik ook research gedaan naar autisme bij vrouwen. Autisme werkt bij vrouwen namelijk net even iets anders en ik wilde dit natuurlijk wel goed kunnen uitleggen in mijn boek. Zo probeerde ik mijn autisme altijd heel erg te verbloemen, zodat het niet zo erg opvalt, iets wat veel vrouwen ook blijken te doen.

Soms las ik iets dat ik herkende en die herinneringen heb ik dan weer op papier gezet. Ik kan namelijk alles wat ik heb meegemaakt goed onthouden, tot in de details. Zo wist ik nog precies te vertellen wat er op mijn eerste werkdag gebeurde of toen ik met een oom van mij ging bellen om te oefenen.

Wat levert het schrijven jou op?

Meestal is schrijven ontspanning, maar in dit specifieke geval niet, omdat het over mezelf ging. Negatieve situaties blijven bij mij altijd erg lang hangen, ze blijven maar door mijn hoofd malen. Dit kon ik beter loslaten door het op te schrijven en bij de burn-out zorgde het schrijven er ook voor dat ik het kon verwerken. Toen ik het terug ging lezen dacht ik, oja dat had ik ook nog meegemaakt. Gelukkig heb ik het nu wel achter me gelaten. Ik heb een lange periode getwijfeld over of ik het wel uit moest brengen. Iedereen kan nu over mijn leven lezen, het is toch een stukje privé dat ik nu bloot leg.

Waarom wilde je graag schrijven over je burn-out i.c.m. autisme?

In eerste instantie was dat eigenlijk niet mijn doel, ik begon met schrijven over mijn autisme. Op het werk dat ik toen deed heb ik wat losse fragmenten laten lezen.

Dat vonden ze leuk, en dat was voor mij een aanleiding om er mee door te gaan. Pas toen ik het boek ging schrijven heb ik besloten om mijn burn-out er ook in mee te nemen.

Het boek gaat niet alleen over autisme en burn-out. Het boek begint met dat ik op mezelf ga wonen en waar ik allemaal tegenaan loop. Op dat moment begin ik ook met mijn nieuwe baan, waar er veel van mij gevraagd wordt. Uiteindelijk gaat het dus helemaal mis en krijg ik helaas een burn-out.

In dit boek zie je hoe het zich langzaam opbouwt en dat de burn-out ontstaat. Ook de signalen die ik allemaal gemist heb. Nu denk ik, dat waren allemaal signalen van mijn lichaam dat het niet goed ging met mij. Maar ik had wel vaker dingetjes en had niet verwacht dat het tot een burn-out zou leiden. Ik had last van buikpijn, maar dat had ik heel vaak als ik spanning had. In de bioscoop kreeg ik ineens voor het eerst een paniekaanval. Het was toen ook in de corona tijd, dus ik dacht ook, het zal daar wel door komen. Dus ik ben gewoon doorgegaan. Ook slecht slapen of helemaal niet slapen, dat soort dingen. Maar ik ga niet alles vertellen, dat kun je lezen in mijn boek. In het boek lees je eigenlijk precies wanneer het echt over de grens gaat. Alleen, dat had ik zelf ook niet door. Ik denk dat het voor mensen met autisme sowieso moeilijk is om hun grenzen te weten. Ik heb er nu wel therapie voor gehad maar ik vind het nog steeds lastig.

Wat hoop je dat mensen meenemen uit jou boek of wat het teweeg brengt?

Ik vind het belangrijk dat mensen me beter leren begrijpen. Mensen hebben vaak een verkeerd beeld van autisme. Ik heb vaak vervelende opmerkingen gehad, vooral ook op mijn werk. Dat lees je ook allemaal in het boek. Ik deed bijvoorbeeld altijd een middagdutje. Dan kreeg ik te horen dat ik mezelf verwende omdat ik ging slapen. Maar dat moest ik wel doen, anders haalde ik het einde van de week niet. En ik kreeg ook te horen dat ik verwend was omdat mijn ouders zoveel voor me deden. Dat soort dingen, mensen snappen dat dan niet. Die denken dat ik verwend ben maar dat ben ik dus eigenlijk helemaal niet. Omdat ik met heel veel dingen extra hulp nodig heb. En mensen verwachten dat ik het allemaal gewoon zelf kan omdat ik er gewoon normaal uitzie, ze zien niet dat ik autisme heb. Ik geef dat zelf ook niet aan. Met bellen heb ik bijvoorbeeld heel veel gedoe gehad. Als ik een keer kon bellen, omdat ik met heel veel moeite over die grens heen was gegaan, en het de keer erop niet lukte dan zeiden ze, ja, maar de vorige keer lukte het ook. Zulke dingen een beetje.

Er is heel veel onbegrip, dat is ook de rede waarom ik erover wilde schrijven. Om het allemaal een beetje uit te leggen. Waar ik dan tegenaan loop. Ik hoop dat mensen die mijn boek lezen gaan denken, oh dus zo werkt het. En ook dat andere mensen met autisme zich hierin herkennen. En ook het stuk over de burn-out, dat ze signalen kunnen herkennen en leren waar ze zelf op kunnen letten. Ik denk ook wel dat het een boek is voor jongeren met autisme die op zichzelf gaan wonen. Zij kunnen hier ook wel een hoop uithalen.